Small Talk Season 2 – Family Edition

Adelaida:  Alam mo, Yan, gigil na gigil ako sa Tito mo.  Kung may alam lang akong mangkukulam, pinakulam ko na siya.

Rai:  Ma, ‘di ba ayaw ni Dyisas (Chirst) ang mga mangkukulam.

Adelaida:  Nakow, sa tingin ko, kahit minsan lang, maiitindihan ako ni Dyisas kapag pinakulam ko Tito mo.

Rai:  ‘Di ba kasalanan ‘yun kay “God”?

Adelaida:  Ikukumpisal ko na lang.

Rai:  Wow.

***

Nood ng TV at nakakita ng instant noodles commercial.

Rai:  Ma, gusto ko nung El Diablo na binili nung kumare mo minsan.  San binibili ‘yun?

Adelaida:  Nakow, ‘di ka dapat kumakain ng ganun.

Rai:  I know.  Ma-vetsin, right?  Saka ‘di luto ‘yung noodles.

Adelaida:  Hindi.  ‘Yung pangalan kasi – El Diablo.  Parang kapag kinain mo ‘yun, kinakain mo ‘yung demonyo.

Rai:  ‘Di mas maganda.  Wala na problema; makakain ang demonyo, peace at praise-the-lord na lang forever.

Adelaida:  ‘Di ka kasi nagsisimba kaya ganyan.

Rai:  Sandali nga, sino ba nag-umpisa ng “parang kinakain ang demonyo”?  Ako ba?  Gusto ko lang ng El Diablo or kahit anong noodles.  Pambihira.

***

Dyisas Junior (Bunso):  Kuya, may sore eyes ba ako? (Pinilit pinapapakita mata)

Rai:  Malay ko.  Baka nag-aadik ka lang.

Dyisas Junior (Bunso):  Parang may sore eyes ako eh.

Rai:  Umamin ka na kung nagda-drugs ka.  Mukha ba akong mapanghusga o may pakialam at ipaparehab ka?

(Walkout si Bunso)

***

Rai:  Ma, pengeng 200 (pesos).

Adelaida:  Para saan?

Rai:  Magsisimba ako.

Adelaida:  Eh bakit ka humihingi ng 200.

Rai:  Ginagaya ko lang si Bunso.  Tuwing Sunday, around afternoon, magbibihis siya, sasabihin magsisimba, at aabutan mo ng 200.

Adelaida:  Oo.  Para may pangkain siya at after manonood siya ng sine.

Rai:  Well, ganun na ganun balak kong gawin, Ma.  Pengeng 200.

Adelaida:  Ayoko.

Rai:  Bakit?

Adelaida:  Ang kapatid mo, nag-aaral pa at wala pang trabaho; ikaw, meron.

Rai:  See? Tapos nagtataka ka bakit ‘di ako nagsisimba.  Walang 200, walang simba.  Hmmp!

***

Bagong gising ako nang subukan ng kapatid ko na kausapin ako.

Dyisas Junior (Bunso):  Kuya, tingnan mo oh. (pinakita ang isang folded na towel)

Rai:  Oh, napano?

Dyisas Junior (Bunso):  Kuya, tingnan mo oh. (pinakita ulit ang isang folded na towel)

Rai:  Ano nga?

Dyisas Junior (Bunso):  May bagong towel ako.

Rai:  Oh. Good for you.

Dyisas Junior (Bunso):  Bigay ni Mama ‘to, Kuya.

Rai:  Oh.  I get it now.  Gusto mo magselos ako?  Okay.  Okay.

(Um-enter si Adelaida)

Rai:  (Yakap si Mama) Maaaaaaaaaaa, gusto ko rin ng bagong towel.  At bagong kapatid, ‘yung hindi tulendoy…

(Walkout ang bagong gising at naligo).

Rai:  Good morning, lumang towel!

***

Small Talk Season 1

Soft Opening

Naging busy sa trabaho, nagputol ng kung anu-ano anong relasyon at pagsasama, at binalikan ang dating libangan noong college,  ang pag-inom ng beer.  At kahit na hindi na magkanda-ugaga sa trabaho (dahil ‘yun lang naman ang pwedeng gawin kesa sa ugaliing palitan ang status sa Facebook ng Rai is eating pancit canton), masaya naman ang buhay; heto, at medyo tumataba (para sa ilang may pakialam talagang alamin ‘yun.)

Sa kasalukuyan, isang linggo na akong walang boses dahil na rin sa aking buwanang trankaso.  Ang saya lang.  Wala ka na masyado kausap, wala ka pang boses. Very appropriate.

Narito ang mga ilang naisalba kong pictures sa aking cellphone na aking nakunan bago pa man mag-“self-reformat” ang aking tarantadong memory card.  Enjoy.

***

Sa yosihan sa labas ng office, napansin kong may naka-ayos na chess set sa table. Walang chairs at may mga iilang moves na nagawa ang kung sino mang nagsilaro doon at naisipan yatang hindi na ituloy ang laban.  Kumuha ako ng chair at naupo sa harap (makikita ang aking yosi at lighter).  Biglang may nadaan at nagtanong:

“Sino kalaban mo?”

Rai:  Multo, kuya.  Hintayin mo, titira din ‘yan.

***

Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng “DAI” sa Kapampangan, pero ang basa ko talaga ay “Die Kapampangan” sa mga poster ni Villar (mawalang-galang nap o).  ‘Di na tuloy ako nagtataka ngayon kung bakit siya natalo noong May Elections.  Tapos hindi pa nakakatulong na super ngiti si Villar habang nakasulat ang “DAI KAPAMPANGAN”.

***

Noong September 9, 2010, napasyal ako sa restaurant/grill ni Boss (mainly para makipaglaro sa kanyang mga aso na miss ko na rin dahil hindi na ako napapasyal).  Hindi ko alam paano ako napapayag ng isang waitstaff ni Boss na “asikasuhin” muna ‘yung customer dahil may pupuntahan lang daw siya (malamang masakit ang tiyan, naisip ko).  Ako namang gullible, pumayag (at dahil na rin lately eh mabait na ako sa mga tao, generally)  Naatasan akong bantayan ang isang porendyer na umorder ng kung ano (at hindi pa nagbabayad).  Nung sumenyas ang porendyer na magbi-bill-out na ito, ako naman ‘tong Mr. Excited; kinuha ang nakalista at tinotal.  155!  Iniaabot ang bill sa porendyer at iniwanan ako ng 10 pesos na tip.

Kailangan ko pa ba ipaliwanag?  123 pesos dapat ‘yung unang entry.  ‘Yung waitstaff ni Boss ang mali, hindi ako.  Ang tanga.

***

Para sa iyo ito, Golden Boy.  Mas maganda nga lang kung hindi mo naisipang magbilang ng camel.  See you next year hopefully.  Ingat ka diyan. Walang iyakan.  Matanda na tayo para sa ganyan.lol